Welkom op Religiosa Amicorum Sodalitas (GENOOTSCHAP DER VRIENDEN)

tijger ontsnapt uit circus

Riika Pulkkinen

gepost door: Ramon

Anja Aropalo, een 53-jarige literatuurprofessor, heeft haar aan alzheimer lijdende man een belofte gedaan: ze zal hem helpen met sterven als hij zich niets meer herinnert.
Tegelijkertijd geeft de nicht van Anja, de zestienjarige Mari, zich vol jeugdig vuur over aan haar verliefdheid voor haar leraar Fins, die haar gevoelens verrassend genoeg beantwoordt. Tijdens hun onconventionele relatie vervagen de grenzen tussen goed en fout.
Hoeveel verantwoordelijkheid kun je dragen voor een ander? Kunnen de wet, diepgekoesterde verlangens en de drang om het juiste te doen ooit samenvallen in een mensenleven? Pulkkinens scherpzinnige roman beschrijft menselijke tragedies die subtiel met elkaar vervlochten zijn en nog lang blijven nazinderen.

Dit is een van de betere boeken die ik de laatste tijd heb gelezen!

slow cooking, door Nico Dijkshoorn

gepost door: Ben

Slow cooking, dat vond ik een leuk concept. Zes dagen doen over een macaronischotel. De pasta in een wollen zak op je rug dragen en dan negentien dagen door Nederland wandelen tot alles al dente is. Dat snapte ik, de lol daarvan. Ik heb twee jaar geleden, toen ik er toevallig tegenaan liep, meteen een slowcooker gekocht. Een petroleumkachel, maar dan een die je in je keukenkastje kunt proppen.

Uren heb ik naar dat ding zitten kijken. Het geluk voelen van het perfecte luchtbelletje, dat zich traag langs oneindig stoofvlees naar de oppervlakte wurmt. De geur. Een huis dat zich langzaam maar zeker vulde met de geur van stoofpot. Soms ging ik heel even naar buiten alleen maar om weer binnen te komen. Mosterd, kaneel, ontbijtkoek, peper, ui, heel even rook je die ingrediënten nog intenser.

Ik deed er uren over, het avondeten. Ik geloofde in die tijd, ongeveer drie maanden geleden, nog in wereldvrede. Alles kwam goed. We gingen het met zijn allen allemaal langzamer doen. Voorspel van een dag of drie, het mocht weer.

Dat is nu opeens allemaal anders. Door de cocaïnekoks Gordon Ramsay en Jamie Oliver. Op de televisie waren ze al niet bij te houden. Jamie Oliver is vooral bekend geworden door zijn karakteristieke jongejongenspresentatie. Overal met je scooter naar binnen rijden, lispelend boven willekeurige gerechten zestig citroenen uitknijpen, de pitjes in je vingers opvangen en maar doorlullen dat alles full of flavour is. Als ik een kwartier naar Jamie keek, wilde ik daarna iemand uren lang met een pingpongbal op zijn voorhoofd slaan. Ik werd er onrustig van.

Nog veel erger is Gordon Ramsay, de Sylvester Stallone van het koken. Een dier met een pannetje en een mes. Alsof een woedende herdershond je uitlegt hoe je een stuk vlees moet marineren. Ook dat sloop in mijn botten. Ik schold mensen verrot tijdens het koken. Een week geleden nog, was ik op visite bij mijn moeder. Ze liet een stukje kabeljauw in de pan glijden. Ik ontplofte. ‘Wat de neuk doe jij nou, hoer? Wat de fokking hel ben jij met die vis aan het doen, levende baarkruk? Kijk me aan als ik tegen je lul. Wat de moederneukende fokking zuigzooi ben jij hier aan het bakken?’

Dat alles is nu nog erger. Jamie en Gordon hebben allebei een kook-applicatie voor de iPad. Niet te doen. Hier het recept van Gordon Ramsay voor Beef Wellington. Fuck, musterd, meat, mushrooms, bastard, lick, love, spray, in the oven, fuck, ready!! Alles moet in dertig minuten, alles moet schreeuwend. Ik denk er aan een jaartje brood te gaan eten.

Nico Dijkshoorn is dichter/schrijver/?muzikant. Het liefst alle drie tegelijk. Op een podium.